Τμήμα:Νεοϊνδοευρωπαϊκή

Νεοϊνδοευρωπαϊκη

Μια τεχνητή γλώσσα διεθνούς επικοινωνίας με βάση την αρχαία Ελληνική

Προλογικό σημείωμα

Η υπέρμετρη ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού και η εκμηδένιση των αποστάσεων, που οδηγούν με γρήγορους ρυθμούς στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική ενοποίηση των λαών σήμερα, προβάλλουν ως αίτημα την καθιέρωση μίας μη φυσικής, τεχνητής γλώσσας με βάση την αρχαία Ελληνική, αφού δεν κατέστη δυνατό μέχρι σήμερα να χρησιμοποιηθεί ως τέτοια η αρχαία Ελληνική, μιας απλούστατης γλώσσας συναλλαγών, τεχνολογίας - πληροφορικής και διεθνούς επικοινωνίας, που δε θα αλλάζει με το χρόνο ούτε και λόγω της διαφορετικότητας εκείνων που θα τη μιλούν και θα τη γράφουν και που τα βασικά σημεία αναφοράς της, δηλαδή τα θέματα των ουσιαστικών, επιθέτων και ρημάτων της, θα είναι πάντοτε σταθερά προσηλωμένα στην αρχαία Ελληνική, και έμμεσα και στη νέα Ελληνική (για τους χρήστες της οποίας η τεχνητή γλώσσα θα είναι πολύ πιο εύκολη) και θα προέρχονται από αυτήν, γιατί τα ριζικά θέματα των λέξεων της αρχαίας Ελληνικής υπάρχουν λίγο-πολύ σε όλες τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες και αφού πάντοτε σε αυτήν στρέφονταν οι σύγχρονες γλώσσες για να αντλήσουν το απαραίτητο νέο λεξιλόγιό τους για τις ανάγκες των επιστημών και της τεχνολογίας, επειδή, λόγω του τεράστιου λεξιλογικού πλούτου που ανέπτυξε, αποτελούσε πάντοτε ανεξάντλητη δεξαμενή για την άντληση νέων λέξεων.

Αυτή η νέα τεχνητή γλώσσα, στηριζόμενη σε σταθερούς κανόνες, θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να εμπλουτίζεται συνεχώς, με τους μηχανισμούς της, της παραγωγής και σύνθεσης, και να διαμορφώνει τους οριστικούς τύπους της, υπηρετώντας τις σύγχρονες ανάγκες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών αλλά και της σύγχρονης τεχνολογίας και ιδιαίτερα της πληροφορικής, και να επιτρέπει στο χρήστη, λόγω της άρτιας υποδομής των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και του πλουσιότατου λεξιλογίου της αρχαίας Ελληνικής, να εκφράζεται, προφορικά και γραπτά, με πολύ μεγάλη ευκολία και σε απλά κείμενα καθημερινής χρήσης αλλά και σε υψηλότατο επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο.

Μια τέτοια γλώσσα, που θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή από όλο το σύγχρονο κόσμο και ιδιαίτερα την Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή Ένωση, νομίζουμε ότι πρέπει να στηρίζεται και να αντλεί τις βασικές γραμματικοσυντακτικές δομές της από τις κλασικές γλώσσες, δηλαδή την αρχαία Ελληνική και τη Λατινική, και ενδεχομένως και τη Σανσκριτική, τη Γερμανική, τη Σλαβική, την Κελτική, τις γλώσσες δηλαδή που αποτελούν το θεμελιώδη κορμό των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών. Και θα πρέπει η νέα τεχνητή γλώσσα, που θα μπορούσε να ονομασθεί Νεοϊνδοευρωπαϊκή, αφού θα στηρίζεται στις δομές των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών, να είναι απλή και εύκολα κατανοητή από ανθρώπους που μιλούν πολλές και διαφορετικές γλώσσες σήμερα, να διαθέτει ένα απλούστατο φωνητικό σύστημα, βασιζόμενο στο φωνητικό σύστημα των κλασικών γλωσσών, που λίγο-πολύ να είναι γνωστό σε όλους τους λαούς, γι’ αυτό και προτιμήσαμε το λατινικό αλφάβητο, να αντλεί τις δομές και τα θέματα των λέξεων από την αρχαία Ελληνική, να είναι αρκετά αναλυτική για να χρησιμοποιείται εύκολα από ανθρώπους διαφορετικών εθνικοτήτων και γλωσσικών ομάδων, να πλησιάζει τις γλωσσικές δομές των σύγχρονων γλωσσών, στην Ευρώπη και τον κόσμο, να χρησιμοποιεί απλούς κανόνες, χωρίς καμία εξαίρεση, στην ορθογραφία, την κλίση των λέξεων, την παραγωγή και τη σύνθεση, να έχει πολύ απλή δομή στην πρόταση, την εισαγωγή και την εκφορά της και να παρέχει δυνατότητα εκμάθησής της σε ελάχιστο χρονικό διάστημα σε σχέση με τις άλλες γλώσσες.

Ιδιαίτερη βέβαια προσοχή χρειάζεται στον τρόπο με τον οποίο θα λαμβάνονται τα θέματα των λέξεων της νέας γλώσσας από τις λέξεις της αρχαίας Ελληνικής. Τα θέματα όλων των λέξεων, με εξαίρεση τις γραμματικές λέξεις, όπως μόρια, σύνδεσμοι, προθέσεις, επιφωνήματα, αντωνυμίες και κάποια επιρρήματα, κατά κανόνα πρέπει να αποτελούνται από το βασικό θέμα της αρχαίας ελληνικής λέξης, δηλαδή το θέμα μετά την αφαίρεση της κλιτικής κατάληξης, από τη γενική πτώση, στα ονόματα, και στα ρήματα το θέμα του ενεστώτα, αν δεν έχει υποστεί σοβαρές αλλαγές με προσφύματα ή πάθη φθόγγων, ή το θέμα του αορίστου Β΄ σε αντίθετη περίπτωση, προσαρμοσμένο βέβαια στο αλφάβητο της Νεοϊνδοευρωπαϊκής.

Και στην προσπάθειά μας αυτή, με όλες τις αδυναμίες που μπορεί να έχει κάθε πρώτη και μάλιστα περιορισμένη σε έκταση προσπάθεια για τη δημιουργία μιας τέτοιας τεχνητής γλώσσας, που αποτελεί μία δειλή και μικρή πρόταση προϊδεασμού εκείνων που ενδεχόμενα ενδιαφέρονται για αυτά τα ζητήματα και που δίνει τα βασικά γνωρίσματα μιας νέας τεχνητής και προσανατολισμένης προς την τεχνολογία και την πληροφορική γλώσσας, είναι τεράστια η συμβολή των συγγραμμάτων που αναφέρονται στη βιβλιογραφία και ιδιαίτερα των έργων των δασκάλων Μπαμπινιώτη, Χατζιδάκη, Σταματάκου, Σκάσση, Παπανικολάου, Buck, Krahe, Schwyzer, Pokorny, Hofman, Mayrhofer, Macdonell, Stolz-Debrunner, Kuehner, Apte, Hudson, Schmid, Von Polenz κ.ά., τα οποία μάς προσέφεραν πολύτιμη αρωγή σε κάθε περίπτωση.

Η όλη διδασκαλία αναπτύσσεται σε 15 ενδεικτικά μαθήματα, μέσα από τα οποία γίνεται προσπάθεια να δοθούν, με πλήθος εφαρμογών και ασκήσεων, όλοι οι βασικοί μηχανισμοί της τεχνητής γλώσσας και ο τρόπος χρησιμοποίησης του αρχαίου ελληνικού λεξιλογίου από τη νέα γλώσσα. Κάθε ένα από τα πρώτα 12 μαθήματα αποτελείται από το πρώτο μέρος, όπου παρατίθεται η θεωρία για τα συντακτικά και γραμματικά φαινόμενα, το δεύτερο μέρος με το λεξιλόγιο, το κείμενο και την ανάλυσή του και το τρίτο μέρος με τις ασκήσεις. Το μάθημα 13 περιέχει δύο ασκήσεις μετατροπής κειμένου από τη Νεοϊνδοευρωπαϊκή στη Νεοελληνική και αντίστροφα, το μάθημα 14 περιέχει ένα σύντομο νεοϊνδοευρωπαϊκό-νεοελληνικό λεξικό με περίπου 2000 λέξεις και εκφράσεις και το μάθημα 15 περιέχει ένα σύντομο νεοελληνικό-νεοϊνδοευρωπαϊκό λεξικό με περίπου 2000 λέξεις και εκφράσεις.

Στην προφορά των αρχαίων ελληνικών λέξεων γενικά ακολουθούμε την προφορά των αρχαίων Ελλήνων και όχι τη σημερινή προφορά, διότι έτσι, και σε συνδυασμό με την κατάργηση των καταλήξεων των ονομάτων και ρημάτων, γίνεται καλύτερη εκμετάλλευση του ετυμολογικού μηχανισμού της αρχαίας Ελληνικής και γιατί έτσι θα είναι προσιτότερες οι αρχαίες λέξεις, αλλά και οι νεοελληνικές, και στους ξένους μελετητές, οι οποίοι στο σύνολό τους προφέρουν τις αρχαίες ελληνικές λέξεις όπως τις πρόφεραν και οι αρχαίοι Έλληνες. Στα διδασκόμενα κείμενα τα οποία μετατρέπονται σε Νεοϊνδοευρωπαϊκά περιλαμβάνονται κείμενα αρχαία ελληνικά και λατινικά, αλλά και κείμενα από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές γλώσσες.